Hoofdstuk 9

Een dagje verlof.
 

bezoek aan de Penang-Hill op zijn programma staan.
Een tandrad-baan brengt je naar boven, zodat men niet behoeft te klimmen, als dit een bezwaar mocht zijn. En om de prijs behoeft men dit niet te laten, want de kosten bedragen slechts 50 dollarcent.
Boven gekomen, genieten we volop van het prachtige panorama. In de verte zien we het vasteland van Malakka liggen met de plaats Butterworth. Ook zien we het plaatsje Prai liggen, van waaruit we straks zijn overgestoken.

In de blauwe baai, beneden ons, zien we vele schepen liggen en ook zelfs vier watervliegtuigen. Een daarvan is juist bezig op te stijgen, een schuimend wit spoor in het water achterlatend.
Even later is het in de blauwe lucht verdwenen.
Inmiddels hebben we echter ook trek gekregen in wat eten, waar waarschijnlijk ook de frisse lucht op de Penang-Hill debet aan zal zijn.
Dat is echter geen probleem, want er zijn hier boven Chinese restaurants te kust en te keur.
Onze keuze valt op een restaurant, waar men vanaf het terras een prachtig uitzicht heeft op de baai, beneden ons.
Het eten bestaat uiteraard weer uit nasi-goreng, sama doea telor, en daarna nemen we nog ijskoffie met cake toe.
Het heeft ons heerlijk gesmaakt,en we zijn het er dan ook roerend over eens dat de Chinese koks echt wel weten wat lekker is.
Inmiddels wordt het tijd om weer op te stappen, want er moet nog heel wat bezichtigd worden.
Zodra we weer beneden zijn, gaan we eerst een kijkje nemen aan het prachtige strand. De blauwe lucht, de even blauwe zee met de ruisende palmen, doen ons denken aan het eiland Hawaï.
De zee is spiegelglad, alleen het geklots van de golven tegen de rotsen is te horen.
Opgeschrikt uit onze mijmeringen, begeven we ons vervolgens naar de stad Georgetown.
De bevolking van deze stad bestaat hoofdzakelijk uit Chinezen, Indiërs en Maleiers.
Het verkeer in de overvolle straten bestaat uit toeterende auto's, van allerlei model, riksja's, fietsers en niet te vergeten de voetgangers.
De meeste bewoners zijn Mohamedaan of Hindoe, wat dan ook te zien is aan de vele moskeeën en de prachtige met houtsnijwerk versierde tempels.
In de winkelstraten vindt men talloze Chinese toko's, doch ook prachtige bazaars. Deze bazaars zijn grote warenhuizen, waar men letterlijk van alles kan kopen, tot de gekste dingen toe.

Ook de zwarte handel tiert hier welig. Van alles wordt er, openlijk of in 't geheim, te koop aangeboden, van kauwgom tot sloffen Amerikaanse cigaretten toe.
't Is dan ook een echte oosterse stad.
Men ruikt het aan de geur,die er hangt, vooral in de Chinese wijken. Men ziet het aan de mensen, aan hun kleding, aan hun uiterlijk en ook aan hun gedragingen.
We zien hier zelfs nog Chinese vrouwen lopen met strak ingebonden voeten, met de bedoeling om deze klein te houden, want dat wordt hier nog mooi gevonden.
Het spreekwoord "Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden" is hierop zeker van toepassing.
Ook zien we hier en daar opium-schuivers op hun “tempatje” liggen. Met glazige, niets zeggende ogen, liggen ze daar aan hun opiumpijp te lurken. 't Zijn vaak niet meer dan skeletten, verschrikkelijk!
Die middag gaan we ook nog even naar het militaire hospitaal om een kameraad te bezoeken, die indertijd met ernstige vergiftigingsverschijnselen opgenomen is.
Gelukkig maakt hij het, naar omstandigheden, goed en is heel blij ons weer eens te zien.
Als we later weer in de stad lopen, zien we plotseling een bekende Barnevelder aankomen. Het is Henk Wilms, die hier in de omgeving van de stad ingekwartierd ligt, en dienst doet bij een gezagsbataljon.
Wat is de wereld op zo'n moment toch klein.
Op onze uitnodiging, gaat hij mee naar een Chinees restaurant dat in de buurt ligt, om wat te drinken en ook natuurlijk wat bij te praten.
Men zegt wel eens: "Gezelligheid, kent geen tijd", en dat blijkt ook hier, want op een gegeven moment bemerken we dat het al 7 uur in de middag is.
Na afscheid genomen te hebben, begeven we ons in de richting van de haven, want we moeten in ieder geval op tijd met de veerpont over naar het vaste land, want we zullen daar om 10 uur afgehaald worden.
We lopen en lopen maar, doch waar we ook komen, in ieder geval niet bij de haven. We zijn de weg kwijt geraakt in deze vreemde stad.
Inmiddels is het donker geworden en we hebben geen flauw benul, waar we ons bevinden.
We lopen door allerlei smalle straatjes en steegjes, waar louche figuren rond schuifelen, totdat we op een gegeven moment weer op de hoofdstraat uitkomen.
Inmiddels begint de tijd te dringen en we besluiten dan ook een riksja te nemen, zodat we toch op tijd bij de veerpont kunnen zijn.
We zijn maar juist op tijd, want de pont staat op het punt te vertrekken.
Zonder bijzondere voorvallen, komen we aan de overzijde in Prai aan.
De militaire truck, die ons zal komen ophalen, is nog niet gearriveerd. De tijd die we nog over hebben, gebruiken we om nog wat vruchten te kopen.
Niet lang daarna verschijnt de truck echter en nadat we ingestapt zijn, gaat het full-speed in de richting Lubok-kiab.
Zo hebben we weer een zeer enerverende dag achter de rug, die ons nog lang bij zal blijven.