Sungei-Petani is het plaatsje, dat het dichtst bij ons kampement is gelegen. De bevolking bestaat overwegend uit Chinezen.
De huizen zijn in een typische Chinese stijl opgetrokken, met op de voorgevel vaak grote Chinese lettertekens, die aangeven met wat voor "zaak" men te doen heeft.
Hier zien we ook voor het eerst "riksja's". Dat zijn overdekte karretjes met fietswielen, welke door mensen worden voortgetrokken. Men zou kunnen zeggen, de oosterse taxi's.
Wil men daar gebruik van maken, dan roept men heel gewoon zo'n drijver aan. Deze komt dan meestal direct op je af stevenen, om op onderdanige oosterse wijze te vragen waar meneer naar toe wil.
Als je hem dat aan z'n verstand gebracht hebt, hetzij door taal of gebaar, kun je instappen. Hij brengt je dan stapvoets of desnoods dravend, indien je dat wenst, naar ieder gewenst punt.
Aangezien ik dat ook wel eens wil meemaken, laat ik me als een "koning" naar de pasar vervoeren voor het luttele bedrag van één Strait-Dollar.
Gedurende deze rit kom ik tot de konklusie dat deze "menspaarden", zoals we ze maar zullen noemen, over een enorm uithoudingsvermogen en een ijzersterk gestel moeten beschikken, om dit te kunnen volbrengen.
Op hun blote voeten trekken ze deze karretjes, soms wel een uur lang, over de door de zon gloeiend geblakerde asfaltwegen.
Op de passar koop ik een ananas en wat souvenirs w.o. enkele uit de circulatie genomen bankbiljetten, die gedurende de Japanse bezetting hier uitgegeven werden.
Een oosterse taxi (Riksja).
